Tortury mają się dobrze

Marcin

Tortury mają się dobrze

O tym, że żołnierze armii najsłynniejszego kraju demokratycznego - USA - torturują ludzi w więzieniu Abu Ghraib, wiadomo powszechnie. Mało kto jednak wie, że tortury są stosowane w innych krajach uważanych za ostoję demokracji i humanitaryzmu.
dalej »

Pierwszym podejrzanym jest kraj, który od dawna ma wypisane na sztandarach hasło: wolność, równość i braterstwo. Nie chodzi bynajmniej o terror i tortury stosowane w dobie jakobinów za czasów rewolucji francuskiej czy poczynania francuskich śledczych w XIX wieku. Zadawanie cierpienia w majestacie prawa stosowali Francuzi jeszcze w XX wieku, długo po II wojnie światowej.

Wolność, równość i tortury

Skandal wybuchł, gdy emerytowany generał francuskiej armii Paul Aussaresses ujawnił, że w czasie wojny w Algierii był osobiście odpowiedzialny za zakrojoną na szeroką skalę kampanię torturowania i mordowania jeńców. Wcześniej mówili o tym sami torturowani i wojskowi, którzy w obliczu okrutnych praktyk zrezygnowali ze swoich stanowisk, ale nikt nie zwracał uwagi na ich relacje. Dopiero książka generała, w której z rozbrajającą szczerością wyznał, że tortury były praktyką powszechnie stosowaną przez francuskich żołnierzy, otworzyła ludziom oczy. Ówczesny prezydent Francji Jacques Chirac powiedział, że jest przerażony; polecił armii wszcząć postępowanie w sprawie możliwości ukarania generała za popełnione zbrodnie i stwierdził, że chce, by generał został wykluczony z grona członków Legionu Honorowego. Premier Lionel Jospin stwierdził, że kwestia powinna zostać wyjaśniona przez historyków. Francuscy żołnierze pełnią dzisiaj służbę w wielu krajach świata. Czy ich postępowanie będzie poddane ocenie historyków?

Tortura po grecku

Kraj uważany powszechnie za kolebkę europejskiej demokracji nie stronił od używania tortur, i to bynajmniej nie w starożytności, ale w czasach współczesnych. Bardzo współczesnych... W 1967 r. greccy oficerowie urządzili zamach stanu i przejęli władzę. Jeden z lewicowych działaczy Alekos Panagulis - wielka miłość światowej sławy włoskiej dziennikarki Oriany Fallaci - był torturowany za próbę zamachu na dyktatora Papadopulosa. Torturom poddano też tysiące przeciwników greckiej junty pułkowników.

Junta zniosła niepopularną monarchię (1973 r.) i rządziłaby pewnie jeszcze długo, ale w 1974 r. nastąpiła interwencja Turków na Cyprze pod pretekstem jego obrony przed Grekami. Znowu zaczął się rozlew krwi. Zachodnia Europa nie mogła na to patrzyć spokojnie. Rządy pułkowników zostały obalone. Jednak plama na honorze Hellady pozostanie.

Tortury z rozkazu królowej?

O okrutnych praktykach amerykańskich żołnierzy w irackim więzieniu Abu Ghraib wie dzisiaj cały świat za sprawą wstrząsających zdjęć zza jego murów. Czy jednak pozostali uczestnicy koalicji okupujący Irak pozostają czyści? Czy żadna z innych armii "niosących Irakowi wolność" nie stosowała tortur?
Okazuje się, że tak, i tym razem palec wskazujący winowajcę kieruje się na... kolebkę europejskiego parlamentaryzmu Wielką Brytanię. W kwietniu 2007 roku Komitet Apelacyjny Izby Lordów rozpoczął obrady dotyczące śmierci sześciu irackich cywilów spowodowanej przez wojska brytyjskie w południowo-wschodnim Iraku (terenie pod okupacją brytyjską). Pięć spośród sześciu ofiar śmiertelnie postrzelili brytyjscy żołnierze. Szósta ofiara, 26-letni Bah Mousa, hotelowy recepcjonista, zmarł po 36 godzinach ciężkich tortur.

Lordowie mają zdecydować, czy Wielka Brytania powinna była przeprowadzić natychmiastowe, niezależne dochodzenie w sprawie śmierci irackich cywilów i wyrazić swoje poparcie dla ochrony życia i sprzeciwić się torturom aresztantów.

Broniące praw człowieka, organizacje są szczególnie zaniepokojone tym, że łamanie przez kraje okupujące Irak zasad odpowiedzialności za naruszanie fundamentalnych praw stworzy poczucie bezkarności i zachęci inne państwa do podobnych praktyk. Tymczasem mimo obowiązywania Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (ratyfikowała ją też Polska) nie podjęto żadnego dochodzenia w sprawie śmierci irackich cywilów. Czy brytyjscy żołnierze odpowiedzą w Iraku za swoje czyny? Odpowiedź brzmi: nie, bo brytyjskie wojsko chronione jest w tym kraju immunitetem.

Władimir Groźny i jego metody

Nie trzeba nikogo przekonywać, że państwo, którego władcą był przed wiekami słynny oprawca Iwan Groźny, ma długą i bogatą tradycję stosowania tortur. Za jego panowania plac Czerwony w Moskwie stał się widownią, na której ćwiartowano ludzi, łamano kołem, nurzano w kadziach z wrzątkiem, wyłupywano oczy i wyrywano języki. Tradycję państwowego sadyzmu kontynuowano przez stulecia i w kolejnych ustrojach z komunizmem na czele. Kiedy jednak w 1991 roku ZSRR upadł, pojawiła się nadzieja, że Rosja pójdzie inną niż dotąd, demokratyczną drogą. Nadzieja okazała się płonna, gdy tylko wybuchły pierwsze konflikty z dawnymi republikami. Słynący z okrucieństwa OMON i żołnierze regularnej armii nie szczędzili tortur bojownikom i ludności cywilnej "zbuntowanych prowincji".

Wydawało się jednak, że Rosjan demokratyczna ojczyzna będzie traktować łagodniej... Nic bardziej błędnego - świat przekonał się o tym bardzo szybko. Co więcej, Rosja stosuje tortury i okrucieństwa nawet wobec swoich elit. Kilka tygodni temu opinię publiczną i antyputinowską opozycję zbulwersował przypadek dziennikarki z Murmańska.

Larisa Arap została zamknięta w szpitalu psychiatrycznym. Zatrzymano ją 6 lipca w Murmańsku, gdy w klinice czekała na obowiązkowe badania potrzebne do otrzymania prawa jazdy. Przewieziono ją do innego szpitala odległego o 150 kilometrów od Murmańska. Według dziennikarzy z rosyjskiej sekcji RFI Larisa Arap naraziła się władzom artykułem o sposobach leczenia dzieci w rosyjskich szpitalach psychiatrycznych - metodach przypominających tortury.

Uwięziona w "psychuszce" Larisa Arap ogłosiła głodówkę. Rzecznik prasowy władz regionalnych odrzucił oskarżenie, iż uwięzienie dziennikarki jest przykładem represji politycznych: Każdy ma prawo się swobodnie wypowiadać i nie ma żadnych prześladowań przeciwników politycznych. Innego zdania są przedstawiciele opozycji, którym metody prezydenta Putina coraz bardziej przypominają czasy stalinowskie.

Do zadania rosyjskiej dziennikarce tortur wykorzystano opracowany jeszcze w czasach ZSRR system tzw. psychiatrii represyjnej. Pierwszy więzienny szpital psychiatryczny ze specjalnym oddziałem dla więźniów politycznych, nad którym pieczę objął NKWD, powstał w 1939 roku w Kazaniu. Na tym oddziale umieszczano zarówno chorych psychicznie, jak i osoby zdrowe, które były internowane na polecenie władz. Przebywał tam m.in. Jan Piłsudski. Więźniów i pacjentów torturowano za pomocą wielu metod: od pospolitego bicia i izolacji po rozmaite "środki terapii" z podawaniem leków psychotropowych.

Nowy etap w wykorzystywaniu psychiatrii do maltretowania ludzi rozpoczęło przemówienie Chruszczowa z maja 1959 roku. Gensek stwierdził w nim: można powiedzieć, że i obecnie w ZSRR istnieją ludzie, którzy walczą z komunizmem... ale u takich ludzi bez wątpienia stan psychiczny nie jest w normie. To otworzyło kolejną furtkę dla sadystów w białych kitlach. Komuś do głowy przyszła prosta myśl, że wzrost liczby procesów politycznych i więźniów politycznych to

wskaźnik socjologiczny, a wzrost liczby miejsc w szpitalach to bardzo dobra oznaka postępu społecznego, pisał wówczas ironicznie Żores Miedwiediew. Najwyraźniej obecna ekipa Kremla doszła do podobnych wniosków, o czym świadczy przypadek dziennikarki z Murmańska.

Nasza chata z kraja?

Polska od 1989 roku nie tylko ratyfikowała wszystkie konwencje zabraniające stosowania tortur i zakazała ich stosowania w aktach prawa karnego, ale i według raportów Amnesty International należy do krajów, którym stosunkowo niewiele można w tych sprawach zarzucić. W Polsce nie stosuje się tortur.

A jednak ostatnie wieści na temat istnienia w naszym kraju więzień CIA i przetrzymywania w nich arabskich ekstremistów budzą pewne obawy co do czystości III RP. Oficjalnie rząd konsekwentnie i stanowczo zaprzecza, jakoby amerykańskie więzienia w Polsce w ogóle istniały. Dochodzące z Unii Europejskiej i USA głosy ten fakt potwierdzają. Może być więc tak, że podobnie jak w przypadku praktyk Amerykanów i Brytyjczyków w Iraku, nie wiadomo, kto jest odpowiedzialny za tortury na polskim terytorium, choć wiadomo, że mogły mieć miejsce. Odpowiedzi na to pytanie nie zna nikt, choć ostatnio próbował ją znaleźć amerykański tygodnik "The New Yorker".

"Nie zabijemy cię, ale zabierzemy na granicę życia i śmierci" - tak według "New Yorkera" mieli powiedzieć prominentnemu członkowi Al Kaidy Chalidowi Szejkowi Mohammedowi oficerowie CIA w Kabulu, gdy złapano go cztery lata temu. Terrorysta był tam torturowany. Nagiego i skutego łańcuchami Mohammeda m.in polewano zimną wodą. Terrorysta miał trafić do Polski, do tajnego więzienia CIA przy Szkole Wywiadu w Kiejkutach. W Polsce człowiek numer trzy Al-Kaidy także miał być torturowany. Jak twierdzi "New Yorker", siedział nago w celi, jego nogi skute były łańcuchami, na oczach miał ciemne gogle, a w uszach zatyczki. Przebywał w celi w kompletnych ciemnościach i ciszy. Podobno sam terrorysta nie wiedział, gdzie jest, zanim na stole zobaczył butelkę wody z polską etykietką. Skąd wiedział, że napisy na etykiecie są w języku polskim, skoro nie znał tego języka? Czy to możliwe, żeby rzekomi polscy agenci wykazali się taką nieostrożnością? Czy Chalid Szejk Mohammed rzeczywiście był w Polsce? Czy polscy agenci stosowali tortury?

Tomasz Zając

Zródło: o2.pl

Koronkowa.

To teraz codziennie newsy dajemy;p

Kloniq

straszne uhhhh

Koronkowa.

No niestety, taka sprawiedliwosc.